غزل بروجردی - نادری

غزل بروجردی

مَ دیَه خَستَه اَ ئی دورِ زِمونِم شی کُنِم؟

خیلی حَرفا دارِم  و بَسته یه دونِم شیکُنِم؟

تو مویی تا مَنِ مِوُنی چِشاتِ بَلی وِ هم

منی که دیَنِ تو بستَه وِ جونِم شی کُنِم؟

مَ مُگُفتِم که تو وُر مَری اَ ئی بارِ غَمام

ولی عشقِ تو شیَه بارِ گِرونِم شی کُنِم؟

مینِ هر جمعی مِنی شِم مِثِ بُلبُل  مِمونِم

ولی هر جا که تو بای لال مِشه زونِم شی کُنِم؟

اَیَر ئی دوری تو ُطیل بَکَشَ تا اوسِ که

اجل اَ را بَرَسَ نییَ اَمونِم شی کُنِم؟

مرغِ تازَه پَرِ عشقِ تونِم ئی گُل ، وِ خُدا

تونی پُر تا پُر پَهنا آسِمونِم شی کُنِم؟

اَ سرِ قبرِ «عزیز» وختی که پا بَلی بَری

مَ بَخام هِنات کُنِم اما نتونِم شی کُنِم؟